Η μαραθωνοδρόμος με την ολύμπια θέληση για ζωή

Η Μαρία Ξανθοπούλου, αθλήτρια της Makridis Running Team, είναι η πρώτη δρομέας με σκλήρυνση κατά πλάκας που τερμάτισε στον εξαντλητικό Μαραθώνιο Ολύμπου, καταβάλλοντας απίστευτη υπερπροσπάθεια άνω των 9 ωρών.

«Η ψυχή κινεί το σώμα» είναι το μότο της ζωής της και το κάνει πράξη, τουλάχιστον από το 2005, όταν της χτύπησε την πόρτα η σκλήρυνση κατά πλάκας. Πρό­σφατα η Μάρθα Ξανθοπούλου έγινε η πρώτη αθλήτρια με τη συγκεκριμένη πάθηση που τερμάτισε στον Μαραθώνιο Ολύμπου στα 14 χρόνια ιστορίας του δημοφιλέστερου ορεινού αγώνα στην Ελλάδα. Η ίδια δεν θέλει να την απο­καλεί πάθηση ή πρόβλημα, αλλά ιδιαι­τερότητα της υγείας της. «Συμφιλιώθηκε» μαζί της, έμαθε να ζει με αυτήν, αλλά και να την τιθασεύει, φέρνοντάς τη στα μέτρα της.

Η Μαρία Ξανθοπούλου μίλησε στον Βασίλη Ιγνατιάδη και την εφημερίδα «Έθvος» για την υπερπροσπάθεια άνω των 9 ωρών που κατέβαλε στο «βουνό των θεών» και το λυτρωτικό συναίσθη­μα του τερματισμού, ενώ στέλνει πολ­λαπλά μηνύματα ζωής και αισιοδοξίας. Η 41 ετών εκπαιδευτικός κατάγεται από το Πευκοδάσος Κιλικίς και ζει στην Αθή­να, όπου τα τελευταία 11 χρόνια διδά­σκει ως αναπληρώτρια σε γενικά και επαγγελματικά λύκεια. Στο μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής της δεν είχε ιδιαίτερη επαφή με τον αθλητισμό, μέ­χρι την ηλικία των 36 ετών, όταν απο­φάσισε να ξεκινήσει το τρέξιμο, με κι­νητήρια δύναμη το πείσμα και τον θυ­μό. Πείσμα για αντίσταση στην ασθένεια που τη δυσκόλευε και θυμό απέναντι σε όσους δεν εκτιμούν την καλή τους υγεία. Πρώτον, ανάμεσα σε αυτούς έβαλε τον εαυτό της, πριν αρρωστήσει. «Ένας υγιής άνθρωπος είναι κατά βάθος και λίγο αλαζόνας. Δεν εκτιμάει το δώρο της ζωής. Αγχώνεται με το παραμικρό, φοβάται, γκρινιάζει και αγωνιά για το τι θα αποκτήσει. Δεν γνωρίζει την αξία τού να ξυπνάει το πρωί και να είναι καλά» ανέφερε στο «Έθνος» η κ. Ξανθοπούλου.

Και η μητέρα της

Η ίδια ήταν εξοικειωμένη με τη σκλή­ρυνση κατά πλάκας από παιδί, καθώς νοσεί και η μητέρα της. Λόγω γενετικής προδιάθεσης την παρουσίασε και η ίδια το 2005. «Ήταν ένα σοκ στην αρχή. Με­τά ήρθε το στάδιο της αντιμετώπισης. Έπρεπε να ασχοληθώ με τη Μάρθα, να τρέφομαι σωστά, να αποβάλλω το άγxos και να κάνω ό,τι πρέπει για να οχυ­ρώσω την υγεία μου, σύμφωνα με τις συμβουλές του γιατρού μου» είπε. Τον Ιούνιο του 2013, σε μια επίσκεψη στο χωριό της στο Κιλκίς, τόλμησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στο τρέξιμο. Στην αρχή έκανε 8 κύκλους στο γήπεδο ποδοσφαίρου του χωριού, μετά 10 και 15, αλλά σταδιακά άρχισε να κουράζεται και απόδοσή της να πέφτει. Αναζήτησε τη βοήθεια ειδικών και βρήκε τους προπονητές Ευθύμη και Θοδωρή Μακρίδη (γιο και πατέρα, ιδρυτές της Makridis Running Team) από τη Βέροια, που τη βοήθησαν να το κάνει σωστά.

«Το κυριότερο είναι πως αγκάλιασαν το πρόβλημά μου, κατάλαβαν τι έχω και με στήριξαν στην προσπάθεια. Ο προπονητής μου ήταν παράλληλα και ψυχολόγος μου, και λίγο γιατρός μου. Ήταν ο άνθρωπος που μπορούσα να του πω "έχω μουδιάσματα και καψίμα­τα" και να μου πει "Μάρθα, συνέχισε". Αυτό ήταν το πιο σημαντικό για μένα» επισήμανε.

Τον Οκτώβριο του 2013, μόλις τέσσερες μήνες μετά τα πρώτα δειλά βήματα στο γήπεδο του Πευκοδάσος Κιλκίς, πήρε μέρος στον πρώτο λαϊκό αγώνα, τον δρόμο υγείας των 15 χιλιομέτρων στην Αθήνα.

«Το πόδι μου "ρέταρε", έχανα την αίσθηση της κίνησής μου, σταμα­τούσα και ξεκινούσα. Αλλά τα κα­τάφερα και τερμάτισα» θυμάται. Ακολούθησαν κι άλλοι αγώνες δρόμου, όπως ο Φιλίππειος στη Βέροια, αλλά και ο πρώτος της ημιμαραθώνιος στη Λειψία της Γερμανίας, όπου ζει ο αδελφός της, ενώ το 2014 έκανε την υπέρβαση, καταφέρνοντας να βγάλει και τον κλα­σικό Μαραθώνιο της Αθήνας. «Ήδη από τότε άρχισα να ονειρεύομαι τον Όλυμπο. Δεν τον είχα ανέβει ούτε περπατώντας, και σκόπευα να τον ανέ­βω τρέχοντας! Άτομα από το συγγενικό μου περιβάλλον προσπάθησαν να με αποτρέψουν, αλλά το έβαλα στόχο» λέει και θυμάται tis αμέτρητες ώρες προπόνησης που σήμαινε η μετάβαση στους αγώνες βουνού. Προπονήθηκε εντατικά στον Υμηττό, έτρεξε σε μικρό­τερους ορεινούς αγώνες στο Ζαγόρι και στον Ενιπέα μαζεύοντας πόντους, και φέτος δήλωσε συμμετοχή στο Olympus Marathon, έναν από τους πιο απαιτητικούς αγώνες, με διαδρομή 44 χιλιομέ­τρων και 3.200 μέτρα υψομετρικά. Στις 29 Ιουνίου στάθηκε στη γραμμή της εκκίνησης, μαζί με εκατοντάδες άλλους αθλητές από την Ελλάδα και το εξωτε­ρικό.

«Ίσως ήμουν η μοναδική που έβλεπα με χαρά τον αγώνα. Οι άλλοι είχαν αγωνία και άγχος. Το δικό μου μεγα­λύτερο πρόβλημα ήταν η υψηλή θερ­μοκρασία, που επηρεάζει πολύ την υγεία μου. Για μένα το καλοκαίρι είναι απαγορευτική περίοδος, όταν έχει πολ­λή ζέστη δεν βγαίνω καθόλου από το σπίτι» σημείωσε.

Τρέχω με κινητήρια δύναμη το πείσμα για αντίσταση στην ασθένεια και θυμό απέναντι σε όσους δεν εκτιμούν την καλή τους υγεία»

Από το κλάμα στη χαρά

Η διαδρομή αποδείχτηκε τόσο απαιτη­τική και δύσκολη όσο και απολαυστική. Σε διάφορες στιγμές συνόδευσε την προσπάθεια με κλάμα, από χαρά, από πόνο ή από συγκίνηση. «Στο φαράγγι έκλαιγα από τον πόνο, αλλά δεν στα­ματούσα. Είχα δώσει υπόσχεση να το τελειώσω. Όταν έφτασα στο Στεφάνι του Δία, έκλαιγα από χαρά και συγκί­νηση που κατάφερα να φτάσω εκεί. Στην επιστροφή χρειάστηκε να σηκώνω με τα χέρια τον μηρό μου για να κατέβω τα σκαλοπάτια. Όταν είδα την καμάρα του τερματισμού μπήκαν φτερά στα πόδια μου» ανέφερε. Με τον τερματισμό της στην 401η θέση, με χρόνο 9 ώρες και 7 λεπτά, η Μάρθα Ξανθοπούλου έγραψε ιστορία ως η πρώτη αθλήτρια με σκλήρυνση κατά πλάκας που τερματίζει τον Μαραθώνιο Ολύμπου.

«Το μήνυμα είναι ένα: Η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας. Δεν έρχονται πάντα τα πράγματα όπως τα θέλουμε. Το θέμα είναι να μη χάνουμε την πίστη μας και να κοιτάμε μπροστά» τόνισε και πρό­σθεσε: «Σηκωθείτε από τον καναπέ και κάντε σωματική άσκηση. Αν δεν μπο­ρείτε να τρέξετε, περπατήστε. Είναι αναζωογονητικό».

Πηγή: Βασίλης Ιγνατιάδης, Εφημερίδα Έθνος